YOUPIE! WE MOGEN WEER…
De voorbereiding van deze wedstrijd ging niet zonder slag of stoot. Om te beginnen verzaakte de ingehuurde verslaggever Dhr. van de Sanden zich van zowel zijn sportieve als zijn redactionele verplichtingen; het voor de genotsmiddelen van de bourgeoisie gezwicht burgermannetje met Donald Duck sokken. Vandaar dat men mij uit de grachtengordel geplukt heeft zodat eerdergenoemde de Douwe Egberts punten voor vrouwlief kan tellen.
Het begrip ‘vast’ was qua arbeidsrelatie al een relatief begrip de laatste jaren, maar deze trend lijkt zich ook op sportief vlak door te trekken. De opstelling lijkt iedere wedstrijd – en overigens ook op de training – wel op een gatenkaas door de veelvoud aan afmeldingen van vastgeroeste eenden. De enige vaste lijn is de neerwaartse lijn. In de tweede lijn van wit ontbrak zowel een rechterverdediger als een rechtervleugel; oftewel een eend met lepra.
Ook de goalie van het kwakende gezelschap bleek nog niet topfit te zijn en bleek nog last te hebben van smetliezen. Dhr. Nieraeth dacht waarschijnlijk dat bij een te vroege rentree, hij met Koos Alberts op tournee kon. Dan krijg je ook een meteen ander publiek binnen zal ik maar zeggen. Zo’n publiek dat zegt van “vroeger zag ik hem niet zo zitten”. Bij gebrek aan beter stond bijna de kantinejuffrouw in de goal. Ook alle opgestelde vrouwen bleken door de griep bevangen te zijn; kortom het aantal spelers zakte nog harder in elkaar dan de erectie van een katholieke priester die net te horen gekregen heeft dat de koorknaap heteroseksueel is. Ten slot van rekening viel tijdens de warming-up nog Dhr. Koene uit; dus niet dat je denkt: “goh, hij zat lekker in de wedstrijd”, nee iedereen was nog aan het rekken en het strekken en hij lag daar al.
Een zinnig verhaal vertellen over deze wedstrijd met een totaal van 16 doelpunten is waarschijnlijk net zo kansloos als met kort pittig kapsel voor een dikke BMW te gaan staan als je tegen de opening van een plaatselijk asielzoekerscentrum bent. Het notitieblokje heeft meer weg van braille dan van een fatsoenlijk scoreverloop (9-7 voor Blauw?; dan lijkt mijns inziens blauw enorm benadeeld). Het zal me dan ook werkelijk jeuken wie, wanneer en hoedanig gescoord heeft.
In het begin liep het redelijk gelijk op tot aan de 5-4. Daarna was de verdediging van wit was zo lek als een mandje en Dhr. van Alphen’s vanghand leek gemaakt te zijn van goedkoop incontinentieverband. Hij heeft nog nooit zoveel rubber om zich heen gehad. Het doelnet vonkte als een Belgische Lada met sneeuwketting in de Gotthardtunnel. Niets minder waar dat de verdediging van wit dit ook ruimschoots toeliet en de hopeloosheid droop terecht van de witte doelverdediger af. Deze achterstand was niet meer te overbruggen. Er werd nog geschetterd om alles te geven en hard te werken. Overigens heb ik een teringhekel aan mensen die werken lekker vinden, die stinken uit hun bek naar zweetvoeten omdat ze teveel hielen likken; maar dat terzijde.